Haar blauwe oogschaduw rijkt vrolijk tot aan haar
wenkbrauwen. De lippenstift is iets te donker en haar wangen zijn te bleek. Haar
hartje klopt maar de slagen zijn te traag en raken langzaam uitgedoofd. Maar ze
is er bij en dat is wat telt.
“Pas op oma, het is een hoge afstap.” Ik pak haar onder haar
oksel en begeleid haar naar haar stoel. Ze daalt met een zuchtje neer. Ze hijgt
even diep, herpakt zichzelf en kijkt met een glimlach op.
“Zo, ik ben er!” De royale kerstversieringen aan de wand vallen
haar direct op.
“Ooh wat prachtig….,”zegt ze zachtjes. “Wat een werk voor
het personeel om het hier zo mooi te versieren voor ons!”
We bestellen koffie. Met taart. Het is tenslotte kerst. De
uren verstrijken. Ze geniet van haar dochter aan haar zijde, haar drie kleindochters
om haar heen en de achterkleinkinderen die voor vrolijk geklets en grappige
anekdotes zorgen. Ze neemt kleine hapjes van haar taartje, voorzichtige slokjes
van haar wijn. Het is allemaal minimaal maar ze is er bij. Dat is wat telt. Dat
is wat wij allemaal voelen. Hier op eerste kerstdag in een restaurantje. De
laatste keer samenzijn met de hele familie. Oma gaat dood, maar niet vandaag. Vandaag
is het kerst. Dan worden er mensen geboren. Met kerst gaat niemand dood. "Vindt u het fijn dat u er bij bent oma? Of is het te vermoeiend?” Vraag ik haar zachtjes wanneer ik even naast haar zit.
“Och nee kind, ik geniet! Ik vind dit helemaal niet
vermoeiend.” Toch verraadt de blauwe kring om haar mond en haar witte neusje
haar. Het geeft niet. Haar broze lijfje laat steken vallen maar dat doet er niet meer toe. Ze is er bij. Daar gaat het om.
"Laten we met elkaar proosten,” neem ik het woord. “Op oma! Op uw leven!” We heffen het glas. De glazen wijn en flesjes Fristi klinken tegen elkaar aan. Vier generaties brengen een toast uit op de liefde voor elkaar.
"Laten we met elkaar proosten,” neem ik het woord. “Op oma! Op uw leven!” We heffen het glas. De glazen wijn en flesjes Fristi klinken tegen elkaar aan. Vier generaties brengen een toast uit op de liefde voor elkaar.
“Pooooost,” zegt jongste achterkleinkind Thirza stralend. “Poooost
Oma Janny!” Gevolgd door een grote lach.
Ze moest eens weten wat wij allemaal al
weten. Dit is oma’s laatste kerst. Volgend jaar zitten wij hier met een
generatie minder. Volgend jaar is mijn eigen moeder waarschijnlijk de oudste ‘oma’
van de familie. Een gevoel van weemoed overvalt mij.
En zo zit ik hier. Met mijn vrolijke kerstmuts op mijn hoofd
maar met het besef van de vergankelijkheid van het leven op de achtergrond. Vandaag
vieren we dat Jezus is geboren, dat de kerstman bestaat en oma nog lang niet
doodgaat. Bijna te mooi om waar te zijn. Een sprookje…maar dan één die echt
bestaat. Want vandaag is het kerst en met kerst gaat niemand dood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten