“Het voelt zo onwerkelijk. Afscheid maar toch ook weer niet. Spannend
maar niet eng.
Onzeker….dat is denk ik het goede woord.”
Mijn zus legt haar hand op de mijne.
“Je doet het goed zussie. Wij slepen je er doorheen, echt.”
Zijn spullen liggen overal in huis verspreid. Drie grote
koffers wachten om gevuld te worden. Het ticket ligt op tafel. Nog twee dagen,
dan vertrekt het vliegtuig. Mijn man gaat weg. Hij gaat op vredesmissie naar
een ver land. Een lang gekoesterde droom die eindelijk in vervulling kan gaan.
“Ooit hoop ik een jaar weg te gaan, op uitzending.” Ik hoor
het hem nog zeggen. Tijdens onze eerste date, tien jaar geleden, sprak hij er
al over. Ik vond het een ver van mijn bed show.
‘ Zo’n vaart zal het vast niet lopen’ dacht ik bij mijzelf.
Zo’n vaart liep het ook niet. Zijn droom moest uitgesteld worden want ik werd
ziek. Niet zomaar ziek maar erg ziek, langdurig ziek. De thuis situatie was niet
stabiel genoeg om huis en haard te verlaten.
Maar nu is het zover.
Na jaren opleidingen, toetsen, examens
en assessments ligt het ticket op tafel. Mijn lieve grote stoere held gaat weg.
Voor een jaar. We gaan leven in twee verschillende werelden…met een dagboek verbonden
aan elkaar. Gesprekjes via Skype en Facetime.
Het is feest, voor hem, want dit is zijn grote droom. Een droom
die ik hem vanuit de grond van mijn hart ontzettend gun. Maar voor mij is het een feestje met
een traan want wat zal ik hem enorm gaan missen. Een jaar vol uitdagingen;
niet alleen voor hem maar vooral ook voor mij. Een jaar waarin ik mijn familie
en vrienden meer dan ooit nodig heb. Want hij, mijn dagelijkse klankbord, zit straks duizenden kilometers van mij vandaan.
Overmorgen is het zover.
Dag lieve grote stoere man.
Eindelijk gaat je droom in vervulling. Met je borst vooruit zal je op Schiphol door
de douane gaan. Het vliegtuig tegemoet dat onze wereld zal splitsen. Je koffer
gevuld met uniformen en stiekeme kleine liefdesbriefjes van mij. Lees ze,
koester ze en bewaar mijn woorden in je hart. Als het daar even niet leuk is
denk dan aan al die momenten dat we de slappe lach hadden. Zinloze slappe lach
om onze eigen zinloze gekkigheid. De stilte in ons huis zal immens zijn. Muren
zullen op mij afkomen en ik zal geregeld het huis ontvluchten. Ik zal je missen
maar meer nog zal ik de dagen aftellen dat we elkaar weer zullen zien en onze
belevenissen kunnen delen.
Een heel jaar. Twee werelden vol uitdagingen en nieuwe
kansen.
Dat vieren wij vandaag want voor ons is dat reden voor een feestje.
Een feestje met een traan.
