“Zo! Jij bent er ook weer lekker vroeg bij!” zegt ze met plat
Haags accent. Ze sluit de deur achter zich en laat zich met een zucht op het bankje vallen. Ze haalt haar
handdoek en badpak uit haar tas voor de Aqua Fitness les die we straks gaan
krijgen.
“Ja lekker hè?” zeg ik terug. “Ik sta graag vroeg op dus
half negen is een prima tijd voor mij!”
“Ach ja kind, dat deed ik vroeger ook toen ik zo jong was
als jij en in de kleine kinderen zat,”ratelt ze verder. “De meiden van jouw
leeftijd rennen zich rot. Van huis naar carrière, van de kinderen naar verplichtingen.
Ik vind het al knap dat jij tijd hebt om trouw te gaan sporten!”
Even later liggen we in het koude water. Er sluiten vier
andere vrouwen bij ons aan en we laten ons flink afmatten door de instructeur. Mijn gedachten dwalen af naar het gesprek van
zojuist. Ze ging er vanuit dat mijn dagen gevuld zijn met drukten. Ze dacht dat
ik van hot naar her ren en altijd bezig ben met verplichtingen. Ik knikte naar
haar, alsof ik het beaamde.
Druk?
Ze moest eens weten..…
Soms zijn er dagen dat de uren voorbij kruipen. Dat ik naar
de klok kijk en besef dat er maar vijf minuten zijn verstreken. Dat de middag
over glijdt in de avond zonder enige activiteit. Dagen dat ik mij lang niet zo
sterk en fit voel als nu, hier liggend in het zwembad. Dat zijn de dagen waarop
ik niemand onder ogen kom. Hooguit mijn digitale lotgenootjes van achter de
laptop. Wat grappen, grollen of ervaringen delend
terwijl mijn lijf pijn heeft en rust opeist.
“Kom op Blondie!” roept de Aqua Fitness instructeur naar mij
“Je bent de jongste, laat eens even zien hoe sterk je buikspiertjes zijn! Tien keer
met de bal tussen je benen en gebogen knieën jezelf aan de kant optrekken!”
Ik sta in dubio. Laat ik mij opzwepen door zijn uitspraken? Mijn winnaars mentaliteit wilt graag laten zien wat ik kan. Maar er zit
ook angst en twijfel. Met mijn buik moet ik dit niet doen. Na de vele operaties
en complicaties ligt een breuk in mijn buik op de loer. Dat kan de instructeur
natuurlijk niet weten.
“Sorry hoor, ik pas even!” roep ik vrolijk terug terwijl ik
van binnen ineen krimp van schaamte.
“Aaahh, dat is jammer. Wie wilt het wel voordoen in plaats
van onze jonge blom?” roept hij guitig naar de groep.
Jonge blom?
Hij moest eens weten….
Soms zijn er dagen dat ik mij af vraag hoe ik mijn bed uit moet
komen. Via mijn linkerzij? Traag rollend? Of snel opstaan door de pijn heen? Vervolgens
blijf ik dan een uurtje langer liggen totdat ik het lef heb er uit te gaan. Hoe,
maakt dan eigenlijk niet meer uit. Geen enkele houding is dan plezant. Daarna glijd
ik van Dr Phill Koffietijd in. Naast mij een verse kop koffie en een plakje kruidkoek. Niks jonge blom. Op zulke dagen voel ik mij stok oud.
“Ooh wat was het weer zalig” kreunt een oudere dame na
afloop.“Dertig jaar te laat mee begonnen maar dit neemt niemand mij
meer af.” We stappen samen de sauna in om ons te laten omarmen door de warmte.
‘Kijk, dat voordeel heb ik dan weer wel’ denk ik bij mijzelf als de infrarood stralen mijn zere bekken bereiken ‘ik ben niet dertig jaar te laat begonnen. Ik kan in de komende jaren hopelijk nog
veel bereiken met mijn haperende lijf!’
Zo groeit mijn trots en zelfvertrouwen. Zo ben ik weer
een ochtend doorgekomen.
Ook al zal ik de rest van de dag in rust door moeten
brengen en zal de klok langzaam vooruit tikken: Dit neemt niemand mij meer af!
Overmorgen weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten