Ik heb slechts 1 reden om het niet te doen. Ik wil geen oude
verrimpelde vrouw worden met een verlopen tattoo. Maar die reden strookt
eigenlijk niet meer met mijn leven en de manier waarop ik wil leven. Afgelopen
jaar heb ik mij voorgenomen wel toekomstplannen te maken maar niet te ver weg. Niet
oppotten, maar doen. Niet te ernstig, maar lichtvoetig. Niet dromen, maar
leven. Niet denken, maar voelen.
Want hoe ouder ik word, hoe meer betrokken bij de zieke jongeren
in mijn werk, hoe vaker ik zie dat oud worden een sprookje is…een luchtkasteel.
Een sprookje wat we allemaal willen meemaken maar weinigen gegeven wordt.
Dus stuur ik mijn man, in een ver land op vredesmissie, de
schets van mijn geplande tattoo.
Ik moet grinniken om zijn reactie. ‘Van mij hoeft het niet. Dat
weet je. Maar als jij er blij van wordt moet je het doen. Of…koop gewoon een
stempel en stempel jezelf onder. Iedere dag een ander plekje.’ In de voorgaande
jaren zou zijn reactie mij hebben weerhouden maar nu niet meer. Mijn lijf. Mijn
leven. Mijn levenspad en emoties die ik vast wil laten leggen op mijn lichaam.
Er letterlijk in wil laten branden.
En zo zit ik drie dagen later in de tattoo shop. Met mijn
arm vooruit gestoken. Een meneer met lange baard, grote ringen in de oren en
vol met plaatjes vertrouw ik mijn poezelige ongeschonden armpje toe. De naald
gaat aan, de inkt wordt opgezogen en met diepe lage stem zegt hij:
“Nou wijffie, daar gaan we.”
Verrassend genoeg doet het amper zeer. Door de hoge dosis
pijnstillers die ik slik wordt ook deze pijn getemperd. Een mooi
bijverschijnsel waar ook de tatoeƫerder om moet lachen.
“Doe mij ook zo’n doosje,” grapt hij. “Er gaan hier nogal
eens mensen gestrekt.”
Als in trance zit ik daar. Als in een film trekt de
betekenis en aanleiding van deze tattoo aan mij voorbij. Het neergedaalde
veertje, in rust op de grond, staat symbool voor mijn gezondheid die stabiel
is. Het is rustig. Het is wat het is. Hier moet ik het mee doen en dat gaat
lukken! Het veertje is in rust, vol vertrouwen, net als mijn gezondheid. En als
het veertje soms weer even onrustig dwarrelt mag dat. Ik heb inmiddels het
vertrouwen dat hij weer neer zal dalen.
De drie zwaluwtjes staan symbool voor mijn twee zussen en
mij. De hoge toppen die we delen, vol hilarische lollige momenten, maken de
dalen minder diep. Mijn operaties, hun bevallingen, elkaars gezinnen,
dagelijkse beslommeringen, ziekte van ouders, teleurstellingen in het leven.
Het wordt altijd gedeeld met elkaar. Dat maakt leed kleiner en pret groter. Dat
wilde ik vast laten leggen. Koppies omhoog, positief ingesteld, net als deze
vogeltjes die elkaar achterna vliegen in opwaartse stroom. Richting het
infinity teken. Oneindige liefde. Voor altijd verbonden.
Na dertig minuten is het naaldje uitgetrild. Bij mij slaat
de adrenaline dan pas toe en met een bibberend armpje voor mij uitgestrekt
bekijk ik het eindresultaat. Precies wat ik wilde!
Tien minuten later zit ik met mijn zussen op een terras.
Wijn. Bitterballen. En een heel blij Carlijntje. Ook mijn zussen zijn geraakt
door mijn gebaar. In gedachte proost ik op mijzelf en slaak een diepe zucht.
Niet dromen, maar leven.
Ik kan het!