“Ik zit hier maar en doe niks. De hele dag. Ik wil van alles
maar ik kan het niet meer.”
Ik kijk haar aan. Laat een stilte vallen die zij vervolgens
snel opvult. Haar ogen schieten heen en weer. Ze laat haar blik rusten op haar
pantoffels. Plukt er onzeker aan met haar vingers.
“Ik weet dat het stom klinkt. Ik ben nog zo jong. Mijn
toekomst ligt open. Maar alles wat ik vroeger wilde is mij ontnomen door mijn klote
lijf. Ik ben al vijf jaar non stop ziek. Mijn vertrouwen is gewoon weg.”
Ik laat een zucht ontsnappen. Herken mij volledig in het
jonge meisje dat tegenover mij zit. Vijftien jaar terug voelde ik mij ook zo.
Bang, ziek, verdrietig en onzeker. Het enige feit wat constant overeind bleef staan, was die haperende gezondheid. De ziekenhuis bezoeken, opnames, operaties en
de spanning van de uitslagen na mensonterende onderzoeken. Slangen in alle
gaten van mijn lijf. Plannen, relaties, carrière, vrienden. Oja, bij mij was het
er wel maar op de achtergrond. De knallende buikpijn overheerste alles.
“Ik heb mijn paard moeten verkopen. Ze stond daar maar, eenzaam
in de wei. Zelfs het borstelen lukte mij niet meer. Jarenlang geturnd. Ik lag in
spagaat op de balk. Nu kan ik niet eens mijn eigen veters strikken. Laat staan
dat ik het aan durf om een studie op te pakken. Of te starten met een weekend baantje
om in ieder geval mijn eigen telefoonrekening te kunnen betalen. Twintig jaar oud en mijn ouders betalen nog steeds mijn shampoo, sokken en make-up! Ik
wil dat niet meer!”
Je handje op houden voor geld. Er wordt zo makkelijk over
gedacht in onze maatschappij. ‘Uitkeringstrekkers, te lui om te werken.’ Och hemel,
ze moesten eens weten welk verdriet er daadwerkelijk achter schuil gaat.
Niemand zal zijn financiële onafhankelijkheid vrijwillig opgeven in ruil voor
enkele honderden euro’s van het UWV. Als je dat überhaupt al krijgt na de keuringen
waar je je eerder een crimineel dan chronisch zieke voelt. Niemand geeft vrijwillig zijn
sociale leven op, om de dagen eenzaam door te brengen. Thuis tussen vier muren
die steeds kleiner worden.Terwijl vrienden groter gaan wonen slijt jij je
dagen bij je ouders op zolder. Omdat er geen financiële ruimte, geen partner of
baan in het verschiet ligt waardoor je je vleugels uit kunt spreiden. Dag in
dag uit. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Dan verstomp je. Dan vereenzaam je.
Dan zit je uiteindelijk net als dit meisje op de bank en durf je geen stap meer te
zetten.
Ik heb geen woorden van troost. Ik kan haar zeggen dat het waarschijnlijk goed komt. Maar heeft zij daar nu iets aan? Ik geloofde dat
jaren terug ook niet. Maar zie mij nu. Ik durf uitdagingen aan te gaan, nieuwe
keuzes te maken, mijn muren wijken en mijn wereld wordt weer groter. Mijn rug
recht zich letterlijk en ik ben niet meer bang voor de maatschappij met alle
vooroordelen.
Ik hoop en wens dat al die eenzame zieke jongeren die ik
dagelijks tref, ooit van de bank kunnen opstaan en net als ik hun oude schoentjes
kunnen inruilen voor nieuwe. Frisse schoentjes met meer mogelijkheden
dan die oude kapotte, die ze nooit zelf hadden gekozen en die nooit bij ze hebben gepast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten