Tijd voor een eigen site

“Start de computer eens op.”

Daar zijn die pretoogjes weer. De blik van mijn vriend die zich in de mijne boort.

“Mijn computer? Waarom?” Ik probeer te pijlen welke kant dit op gaat maar zijn blik verraadt niets. Ik ga aan tafel zitten en open de lege browser van Google.

“Oké, type maar in: www punt in levenden lijve punt blog”
“Nee schat, dat is niet het webadres van mijn blog...”
“Dat weet ik," onderbreekt hij mij. "Doe nou maar wat ik vraag.”
Ik doe het. Vervolgens kom ik op de website In Levenden Lijve  Ik snap niet wat ik zie.
Een website met een foto van mijzelf.

Ik kijk naar Thierry. Zijn ogen vol verwachting op mij gericht.
“Maar, ik snap het niet, wat is dit nou?” vraag ik onzeker.
“Je eigen website. Je eigen blog site. Omdat je steeds meer lezers krijgt en je een eigen podium verdient. Professioneler dan via een blogspot waar je amper vindbaar bent. Een kadootje voor je verjaardag."
Mijn mond gaat open om iets te zeggen maar mijn woorden haperen.



Ik glimlach en raak overspoeld door emoties die ik niet kan plaatsen.
Overspoeld door liefde. Omdat hij dit voor mij doet terwijl we nog maar zo kort bij elkaar zijn. Omdat hij blijkbaar haarfijn aanvoelt in welke fase van mijn leven ik mij bevind. Toe aan een nieuwe uitdaging. Tevens voel ik lichte paniek. Een website bij Blauwe Nacht. Maar dat is toch voor professionals? Dat ben ik toch zeker niet met mijn alledaagse verhaaltjes? Maar ergens in mij groeit iets, bloeit er iets op. Het is een gevoel van trots en verlangen naar meer. Omdat ik weet dat dit het juiste moment is voor deze stap.
En dat weet Thierry blijkbaar ook.
Een eigen blog. Een eigen website. Wauw.

Dit had ik vijf jaar geleden nooit durven dromen toen ik de eerste stap zette en mij aanmeldde voor een tweejarige autobiografische schrijfcursus. Van kinds af aan schreef ik al trouw in een dagboek. Deelde mijn gevoelens graag met papier. Het opschrijven van mijn emoties gaf mij inzicht in wat ik voelde. Vijf jaar geleden besloot ik meer te willen doen met mijn schrijvers hobby. Met plezier ging ik wekelijks naar cursus. Leerde veel. Schreef veel. Ik werd gevraagd om columniste te worden voor de website Ik Leef . Een jaar later maakte ik de stap naar redactielid van een medisch magazine en ik werd beheerder van de Facebookgroep bij een patiënten organisatie. Twee jaar geleden begon ik een maandelijkse blog op blogspot. Anoniem en niet goed vindbaar maar schrijven in die luwte voelde prettig.

Op allerlei vlakken altijd bezig om woorden naar rake zinnen te formuleren.
Het aantal lezers van mijn blog nam toen. Van 400 lezers per blog steeg ik een jaar naar ruim 15.000 lezers per blog. Steeds vaker schreef ik over mijn eigen leven. Kwetsbaar, soms best eng, maar blijkbaar raak ik mensen. Omdat mijn lezers net als ik ook te maken hebben met rouw, verdriet, tegenslag of ziekte. Omdat er op zoveel onderwerpen een taboe rust. Omdat het leven soms gewoon niet altijd even leuk is maar op de toppen gevierd mag worden.

En zo zit ik hier. Op een druilerige middag mijn oude columns en blogs door te lezen. Te selecteren voor mijn nieuwe website. Een nieuwe fase breekt aan.
En ik hoop uiteraard dat jullie, mijn trouwe lezers, met mij mee verhuizen naar mijn nieuwe website.
In Levenden Lijve



Thierry, bedankt voor jouw geloof in mij en voor deze mooie kans.
Tevens dank aan Antal Hendrix van Spronsen van Blauwe Nacht . Ik voel mij vereerd dat ik bij de De Blauwe Nacht Familie mag horen.